Ανθολογία Εξοικειωση

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ

ΞΕΝΟΦΩΝ

1. Επάνοδος του Αλκιβιάδη στην Αθήνα

Kataplšontoj d

aÙtoà Ó te ™k toà Peiraiîj kaˆ Ð ™k toà ¥stewj

Ôcloj ¹qro…sqh prÕj t¦j naàj

qaum£zontej kaˆ „de‹n boulÒmenoi tÕn

'Alkibi£dhn

lšgontej

æj kr£tistoj e‡h tîn politîn kaˆ mÒnoj oÙ dika…wj

fÚgoi

™pibouleuqeˆj d2 ØpÕ tîn œlatton ™ke…nou dunamšnwn

™qšlontoj d2

tÒte kr…nesqai paracrÁma tÁj a„t…aj ¥rti gegenhmšnhj æj ºsebhkÒtoj e„j

t¦ must»ria

ØperballÒmenoi oƒ ™cqroˆ t¦ dokoànta d…kaia enai ¢pÒnta

aÙtÕn ™stšrhsan tÁj patr…doj

™n ú crÒnJ ØpÕ ¢mhcan…aj douleÚwn

ºnagk£sqh m2n qerapeÚein toÝj ™cq…stouj

kinduneÚwn ¢eˆ par

˜k£sthn

¹mšran ¢polšsqai

Ξενοφῶντος, Ἑλληνικά, Α, ΙV, 13-15

καταπλέοντος:

γεν. απολ. χρονική

μτχ. στο

ἡθροίσθη

(Π. 122 / Π.

134β.1).

ὄχλος:

πλήθος λαού, όχλος /

διαταραχή, ενόχληση, δυσκολία,

βάρος.

ὡς ... πολιτῶν:

ειδική πρότ. (Π.

72.Δ.4).

ἐπιβουλευθείς:

συνημ. αιτιολογική

μετοχή (Π. 124)

ἐπιβουλεύομαι

( ὑπό τινός):

γίνομαι θύμα επιβουλής ή κακών

σχεδίων, με επιβουλεύεται

κάποιος.

τῶν δυναμένων:

ουσιαστικοποιη-

μένη επιθ. μτχ. που μαζί με το

ὑπό

τίθεται ως ποιητικό αίτιο στο

ἐπιβουλευθείς

(Π. 120 -121).

κρίνω:

κρίνω, αποφασίζω,

εξετάζω, δικάζω, διαχωρίζω.

ὡς ἠσεβηκότος:

γεν. απόλυτη

αιτιολογική μτχ. υποκειμενικής

αιτιολογίας (Π. 124.2).

ἀσεβέω -ῶ:

(ἀσεβής <α στερητ. +

σέβω): φέρομαι με ασέβεια,

διαπράττω ασεβή πράξη ή

κακούργημα.

ἐν ᾧ ... ἀπολέσθαι:

κύρια πρόταση

(Π. 107.1).

δουλεύων:

συνημ. τροπική μτχ. (Π.

125).